Prolog

Pręty w Jego ciele. Tyle widziałam, nie potrzebowałam więcej. Biegnąc do Niego nie byłam nawet w stanie zastanowić, co się stało, co robię. 

Leżał na ziemi, rozpłaszczony, upokorzony, zraniony. Jeżeli nikt Mu nie pomoże zginie, widziałam to w oczach Paina stojącego nad Jego głową. Triumfuje, wie, że już wygrał, pokonał ostatnią przeszkodę, nikt nie uratuje Naruto. Może ma racje, ale ja nie zamierzam się poddawać.  Nie teraz, nie tutaj. Wystarczą mi wszystkiego przeszłe porażki. Lepiej spróbować i zginąć niż nie zaryzykować, i przegrać na starcie. Nigdy więcej się nie poddam.
  
Wzięłam  rozbieg i z pełną siłą rzuciłam się na pręty czakry. Ja nie miałam szans w tej walce, ale on miał. 

- Hinata! - Usłyszałam Jego krzyk.

 Zignorowałam Go milcząc. Miałam zadanie do wykonania. Przymierzyłam się do zniszczenia drugiego pręta. Wystarczyło uderzyć. Podniosłam dłoń, już miałam ją opuścić, gdy jakaś siła uniosła mnie w powietrze. Przez parę sekund wisiałam na niebie, wolna jak ptak. Sielanka się skończyła, rzuciło mną o ziemie paręnaście metrów od Naruto. 

 Powietrze w nagłym zrywie wydostało się z moich płuc. Bolało. Ignoruje ból, tak po prostu. On by tak zrobił. Lepiej zginąć próbując niż przegrać na starcie. Nigdy więcej się nie poddam.

 Powtarzałam te słowa jak mantrę, zbierając czakre. Która uwolniła się gwałtownie tworząc niebieską otoczkę wokół moich zaciśniętych pięści. Mogłam postarać się bardziej. Energia przybrała kształt lwów. Byłam gotowa.  Napotykam zdziwione spojrzenie Paina. Wyglądał jakby nie mógł uwierzyć, że się nie poddałam. Naruto krzyczał. Nie słyszałam jego krzyku. Ruszyłam. Uderzyłam w pręty, rozpadły się. 

 Ta sama siła, co wcześniej odepchnęła  mnie. Odwróciłam się w stronę wroga, ma podniesioną dłoń i niewyrażający uczuć grymas na twarzy. Natarłam na niego. Nie miałam szans na wygraną.

  Musiałam spróbować. Wyprowadzałam uderzenie za uderzeniem. Wszystkich unikał. Nie wysilał się, po prostu odskakiwał w misternym tańcu. Ja za to byłam na granicy siły. Włożyłam w ostatni cios całą energie, jaka mi pozostała. Przez chwilę w oczach Paina zauważyłam szok.
 Ta sekunda była moją szansą. Odskoczyłam. Uderzyłam w pręty z pełną mocą. Rozpadły się. Został tylko jeden. Nie miałam szansy go zniszczyć. Siła znowu mnie uniosła. Tym razem szybciej, mocniej. Uderzyłam w ziemie z głośnym hukiem. Czułam ból, którego nie da się ignorować. Straciłam przytomność, nastała ciemność. 

 Otwarłam gwałtownie oczy. Nie dam się powstrzymać. Nie teraz. Nie tutaj. Podniosłam się delikatnie. Nie mogłam ustać. Czemu to tak boli?  Zacisnełam pięści. Stawiałam ostrożne kroki. Chwiałam się. Krew z rany w czole zasłaniała mi widok. Nic nie słyszałam. 
 Teraz moim jedynym celem było dotarcie do Niego. Krok za krokiem byłam bliżej celu. Podniosłam głowę. Zobaczyłam zszokowanego Paina. I histerycznie krzyczącego Naruto. Byli już tak blisko. 

- Nie wierze, że się nie poddałaś. - W głosie wroga słyszałam irytacje i szok. 

 Spojrzałam w jego oczy. Były takie piękne. 

- Ja nigdy więcej się nie poddam. - Wyszeptałam.

 Nie mogłam dłużej ustać. Upadłam. Byłam już blisko Niego. Doczołgałam się. Zacisnelam dłonie na ostatnim pręcie. Nie mogłam go unieść. Musiałam postarać się mocniej.  Czułam spojrzenie oczu Paina na plecach. 

 Uniosłam się. Zamknęłam oczy. Będzie, co ma być. Lepiej zginąć próbując niż przegrać na starcie. Nigdy więcej się nie poddam. 

 Uderzyłam w ziemię. Ból był silniejszy ode mnie. Leżałam i wpatrywałam się w niebo. Było takie piękne. Nie ważne, co dzieje się na ziemi zawsze pozostaje nieskazitelne, wielki błękit. 

 Czarny cień zasłonił mi kawałek nieba. 

- To koniec. - Usłyszałam głos Paina.

  Uniósł nade mną pręt. Odwróciłam głowę i spojrzałam w oczy Naruto. Mój prywatny kawałek nieba.

Potem była tylko ciemność.

***

Prolog jak to prolog krótki, rozdziały będą dłuższe. Zachęcam do komentowania i oceniania, to naprawdę motywuję.